«امام»، هدایتگر «افکار» و «اعمال» و «اخلاق» است. «شیعه» نیز، پیروی در «فکر و عمل و رفتار» است. پس، آنکه شالوده اندیشه و عملش را و خط سلوک و رفتارش را با «خط ائمه» منطبق نسازد، شیعه نیست. قضاوت دیگران نیز نسبت به شیعه، بیش از هر چیز بر مبنای «رفتار اجتماعی» و «سلوک و معاشرت» است.

با این حساب، روشن است که «امام»، همواره در اندیشه تربیت و اصلاح و تصحیح مشی و عمل و اخلاق پیروان خود باشد، چرا که قوت و ضعف پیروان را به پای رهبران می‏نویسند و عیب و کمال هر جمع را به پیشوایشان منتسب می‏کنند.

امام باقر ـ که سلام خدا بر او باد ـ در شرایطی می‏زیست و امامت شیعه را در عرصه‏های گوناگون بر عهده داشت که این حساسیت بیشتر بود به همین خاطر، حساسیت آن حضرت نیز در هدایت رفتاری پیروانش فزونی می‏یافت و به مناسبتهای مختلف رهنمود می‏داد، وصیت می‏کرد، نامه می‏نوشت، پند می‏داد و... «شیعه راستین» را در بعد فکری و رفتاری در سلوک، معرفی می‏کرد.

 رفتار شیعیادامه مطلب...

در پنجمین فصل کتاب امامت، روایت زندگى ات را نوشته اند: نامت محمد است و تصویر محمد، صلى الله علیه و آله، رسول خدا، در آیینه چشمانت افتاده است.

لقبت باقر است و پهناى علوم دینى را شکافته اى؛ شیعه هنوز از دسترنج کِشته هاى تو بهره مى گیرد.

کُنیه ات ابوجعفر است و تشیع جعفرى، در دست تو بزرگ شده است.

خانه اى که در آن نفس کشیدى، عطر و عود نیایش داشت و دامنى که در آن رشد یافتى، نظیر نداشته است.

پنجمین نامه مهر شده وصیت را به تو سپرده اند؛ تو، پنجمین تفسیر قرآن و پنجمین باب ورود به بهشت موعودى.ادامه مطلب...

ماه رجب و ماه شعبان و ماه رمضان شرافت زیادی دارند و در فضیلت آنها روایات بسیاری وارد شده است. از حضرت رسول (صلى الله علیه و آله) روایت شده که: ماه رجب ماه بزرگ خدا است و ماهى در حرمت و فضیلت به آن نمى‏رسد و جنگیدن با کافران در این ماه حرام است و رجب ماه خدا است و شعبان ماه من است و ماه رمضان ماه امت من است کسى که یک روز از ماه رجب را روزه بگیرد، موجب خشنودى خدای بزرگ می‌گردد و غضب الهى از او دور می گردد و درى از درهاى جهنم بر روى او بسته گردد.

گفتندبیا، تمام کن این قصه راکه کاروان آهنگ سفرکرده است!

و من با سکوتی تلخ ،فریاد زدم ، پای آمدنم نیست.

گفتند بال بگشا! پرواز کن، گفتم: افسوس پر پرواز ندارم!

بغض کهنه گلویم ملتهب شد و چشمان خیسم اقرار کرد که هرچه هست در این پینه های دل است!

ناگهان سوسوی امیدی، مرا به خود خواند که این فاصله ها تا به کی!؟ دگر بهانه بس است. آهسته تر بیا و کمی ساده تر بایست. همه چیز را بگذارو از همه چیز بگذر...

وقت رفتن فرا رسیده و در هم شکسته ام... فرو ریخته ام... با خود لحظه ای به خلوت نشسته و دفتر زندگی ام را زیر و رو کرده ام. جز دلی شکسته و درمانده چیزی نیافتم. و باز نوایی درونی ، "برخیز و برخیز که دیر است "، همیشه خیلی زودتر از آنچه که فکرش را می کنی، دیر می شود. خدایا به حرمت جان های پاکی که در این سرزمین به سوی تو عروج کرده اند مرا دریاب! ادامه مطلب...

تب دیده شدن یا بهتر بگوییم شهرت و خود نمایی در میان برخی از جوانان گاهی باعث ورود آنها به دنیایی می شود که راه برگشت از آنها نزدیک به صفر است؛و این دنیا زمانیکه بصورت زیر زمینی هم شکل بگیرد کار را مشکل و دو چندان می کند.ادامه مطلب...