ملایک، دست افشان کدام حادثهی شگفتند که گاهوارهی غرق نورش را در عرش، دست به دست میچرخانند؟
کدام خورشیدِ روشن در پیشانی میلاد شکفتنش، آسمان و زمین را در نور شناور میسازد؟
دستهایش ستون هفت آسمانند که شکوفههای یقین دادهاند.
دریچههای بسته جهل، روبروی نگاهش به سمت آسمانی از معرفت گشوده میشوند و تمام منابر، بوی حکمت میگیرند تا کلمات، بال و پر بگیرند در هوایی گسترده.
میآید و چشمهای روشنش میجوشد از بطن آسمانها و جاری میشود بر گستره خاک زمین، عطر گام هایش میپیچد در عالم...
دریچههای آسمان باز میشود تا آبروی زمین، معصوم هفتمین، «باقرالعلوم»، هرچه روشنایی را با خویش به ارمغان بیاورد...