با نام حضرت دوست
این روزها ،که در تقویم شیعه به نام دهه اول ماه صفر معروف است با مناسبتهایی روبروست که هرچند شایسته آن مراسم هایی برگزار میشود اما به یاد داشته باشیم رسانه ملی تریبون همه ما که پرچم و بیرق اهل بیت(علیهم السلام)را بر دوش داریم است. امروز مصادف با شهادت بیبی حضرت رقیه(س) است.فارغ از هجمههایی که نه در این ایام که در طول سال نسبت به هر یک از ائمه معصومین میشود،نسبت به این خانم هم شبهاتی مطرح شده است.
امروز برنامه ویتامین ث را از شبکه سوم سیما دیدم که چه شورانگیز به استقبال شب یلدا رفته و متناسب با آن دکور تنظیم کرده و مجری آن با حرارت از آن تعریف میکند و بهبه و چهچهی که دهان هر بیننده را آب میکند.این استدلال که ما مجبوریم بخاطر بینندگان دست به این کارها بزنیم دیگر نخنما و کهنه شده است.پس سؤال این است چرا در روزی که منتسب به خانم حضرت رقیه(س) است نه تنها نامی نباید از آن حضرت برده شود بلکه یک مناسبت ملی باید برآن ترجیح داده شود؟
فراموش نکنیم ما شیعه هستیم! یادمان که نرفته عزتمان را از چه داریم؟نکند راه را گم کردهایم؟اگر نمیدانستم مجری برنامه آقای علی ضیاء محب اهل بیت است ناراحتی نداشتم.به ضرس قاطع میدانم همه دست اندرکاران برنامه از محبین اهل بیت هستند اما این اتفاق برای چه افتاده؟سؤالی که سخت میتوان به پاسخش دست یافت.
در تقدم و تاخر مناسبت ها ملاکمان چیست؟ذائقه مردم؟تو را خدا نکنید.تو را خدا اجازه ندهید این کار به نام شیعه و محب علی نوشته شود.
راه را گم نکنیم.از خدا بخواهیم کمک کند.از آن دختر سه یا چهار ساله بخواهیم دستمان را بگیرد که کوچک است اما اقیانوس ها در مقابلش ناچیزند.
شیعه راهش را گم نخواهد کرد
یا علی