با سلام
این روزها تب وتاب حرف زدن بالا رفته است.بداهه گویی را برای اولین بار در امر اجرا تحسین کردند و هرکس این فن را داشت را مجری توانا می گویند.اما امروزه این بداهه گویی بدون فکر در همه مشاغل و ...امری بدیهی شده است.
ایام قدیم روایتی از امیر بیان شنیده بودم که فرموده بودند )نقل به مضمون):کاش گردنی مثل گردن زرافه داشتم تا حرف قبل از بیرون آمدن در این مسیر فرصت جویدن و تفکر روی آن را پیدا می کردم.
مشکل امروز ما ندانستن نیست.بلکه انجام ندادن دانسته ها بزرگترین مشکل گریبانگیر بشر است.عمل به خوبی ها و ترک بدی ها در کنار علم، بسان دو بالی است که وظیفه به کمال رساندن بشر را بعهده دارند.
اما در یک زندگی توحبد محور آیا دو بال کافی است؟در کنار این دوبال توفیق الهی را چقدر موثر می دانیم؟مگر از عارف سالک، عبد خدا حضرت آیت الله بهجت سوال نکردند ما را نصیحتی بفرمائید و ایشان در پاسخ فرمودند:به آنچه میدانید عمل کنید بس است.