ایام شهادت مکتب دار اندیشه و فقاهت تسلیت باد.
امام مهربان و رئوفی که در اوج خلافت نابحق عباسیان ، پرچم دار اندیشه بود.او که هزاران شاگرد از مکتبش پرورش و صدها نفر در آن واحد ندای «حدثنی عن جعفربن محمد»سر می دادند. امامی که بارها خبرچینان و خناسان تهمت ها به او زده و منزلش به دست سفاکان تفتیش و بی حرمتی شد.امامی که سرآمد همه بود باید اینچنین اذیت و آزار می شد.
فدای غربتت آقاجان
فدای ندایت که فرمودی:
یا عُدَّتی عِندَ شِدَّتی وَیا غَوثِی عِندَ کُربَتی اَحرِسنِی بِعَینِکَ الَّتی لا تَنامُ وَاکَنِفنِی بِِرُکنِکَ الذَّی لایُرام
« ای نیرو بخش من هنگام دشواریهایم وای پناه من هنگام اندوهم به چشمت که نخوابد مرا حفظ کن ومرا درسایه رکن استوار وخلل ناپذیرت قراربده »
فدای لحظه لحظه ای که در برابر منصور این ذکر را برزبان راندی آقاجان.
فدای تو که خانه ات را آتش زدند آمدی در میان آتش فرمودی : اَنَا بنُ اَعراقِ الثَّری اَنا بنُ اِبراهِیمَ خَلیلِ اللهِ
« منم فرزند اسماعیل که فرزندانش مانند رگ وریشه دراطراف زمین پراکنده اند منم فرزند ابراهیم خلیل خدا( که آتش نمرود براو سرد وسلامت شد )»
فدای تو
بابی انت و امی