بسم الله
26 مرداد سالروز ورود اولین گروه از اسیران ایرانی دوران هشت ساله دفاع مقدس است. پهلوانانی که مردانه جنگیدند و اگر قسمت و پیشانی نوشتشان شهادت نبود توفیق داشتند که همانند عقیله بنی هاشم طعم اسیری را بچشند.
دلاورمردانی که در عمل ثابت کردند که جنگ برایشان تا دل بغداد ادامه دارد. این بود که مردانه مقاومت کردند و تا پای جان رفتند، اما تحت شکنجه های بسیار زیاد رژیم بعث لب به شکوه نگشودند.
در این میان نباید از نقش ویژه سرور و سالار آزادگان ایران مرحوم سید علی اکبر ابوترابی(ره) غافل شد. بزرگی که حقیقتا بزرگ بود."عاش سعیدا و مات سعیدا"
هر جا می دید که اسیری دلتنگ است آرامش می کرد. کسی را که دیگران طردش می کردند (بنا به دلایلی مثل نماز نخواندن و ...) عزیز می شمرد... احترام همگان را داشت... سالخوردگان را فراموش نمی کرد و در کارها توجهی ویژه به نظرات آنها داشت. پیگیر احوالات تمامی آزادگان مخصوصا افراد جانباز بود و با راهنمایی های او بود که کاروان اسرای ایرانی به سرمنزل مقصود رسید.
با اسرا که هم کلام می شوی بزرگترین درد و بدترین خاطره شان از زمان اسارت عروح ملکوتی حضرت روح الله(ره) است...و باز هم می بینی که ابوترابی است که دل داغدیدگان را آرام می کند و با کلام نافذش تسکینی است بر قلب جریحه دار و زخم خورده اسرا...خدایش غریق و قرین رحمت گرداند.
و اینک...22 سال از آن روزهای طلایی گذشت...ماییم و قدردانی از مقام شامخ اسرای ایران زمین...دست بوس تمامی آزادگان هستیم...یا علی مدد
