کُفو بودن از نظر اسلام

در شرع مقدس اسلام، آنچه که معین شده است این است که دختر و پسر باید کفو یکدیگر باشند. و عمده ی مسأله در باب کفو، عبارت است از ایمان یعنی هر دو مؤمن، هر دو دارای تقوی و پرهیز گاری و هر دو معتقد به مبانی الهی و اسلامی و عامل به آنها باشند، اینکه تأمین شد ، بقیه ی چیزها اهمیتی ندارد... وقتی تقوی و پاکدامنی و طهارت دختر و پسر معلوم شد، سایر چیزها را خدای متعال تأمین می فرماید.

در اسلام، ملاک این همکاری که اسمش زوجیّت است، عبارت است از دین و تقوی که «المؤمن کفو المؤمنه و المسلم کفو المسلمه» (وسائل الشیعه، ج 20، صلی الله علیه واله وسلم 67) این ملاک دینی است.

البته در این زمینه، هر کس در راه خدا جلوتر، پیشقدم تر، فداکارتر، آگاه تر و به درد بخورتر و برای بندگان خدا نافع تر باشد، این بالاتر و بهتر است. ممکن است زن در آن حد نباشد، ایرادی ندارد. زن، خودش را به سمت او بکشاند. یا زن ممکن است بالا باشد، مرد بقدر او نباشد، پس مرد باید خود را به سمت او بکشاند .

خانواده ی سالم، جامعه ی  سالم

اگر در جامعه ای خانواده مستحکم شد و زن و شوهر حقوق یکدیگر را رعایت کردند و با هم اخلاق خوش داشته و سازگاری نمودند و با همکاری هم مشکلات را برطرف نموده و فرزندان را تربیت کردند، جامعه ای که این طور خانواده ها را داشته باشد، به صلاح خواهد رسید و نجات پیدا خواهد کرد و اگر مصلحی در جامعه باشد می تواند این طور جوامع را اصلاح نماید. اگر خانواده ای نباشد، بزرگترین مصلحین هم بیایند نمی توانند جامعه را اصلاح کنند .

تعالی بشر محتاج خانواده

انسان برای تربیت است. انسان برای هدایت و تعالی و کمال است. این نمی شود مگر در یک محیط امن .محیطی که در آن عقده به وجود نیاید، انسان اشباع بشود، در آن تعلیمات هر نسلی به نسل بعد منعکس بشود و از کودکی یک انسان تحت تعلیم صحیح، روان، طبیعی و فطری دو معلم که نسبت به او از همه ی انسان های عالم مهربان ترند یعنی پدر و مادر قرار بگیرد .

اگر خانواده ای در جامعه نباشد ، همه ی تربیت های بشری و همه ی نیازهای روحی انسان ها ناکام خواهد ماند زیرا طبیعت و ساخت بشری این گونه است که جز در آغوش خانواده و در محیط خانواده و در آغوش پدر و مادر آن تربیت سالم و کامل و بی عیب و بی عقده آن بالندگی لازم روحی پیدا نخواهد شد.

انسان زمانی از لحاظ روحی و عاطفی، صحیح و سالم و کامل بار خواهد آمد که در خانواده بار بیاید و در خانواده تربیت شود. اگر محیط زندگی آرام و مناسبی در خانواده حکم فرما باشد، می توان خاطر جمع شد که فرزندان از لحاظ ساختار عاطفی و روانی سالم هستند . در خانواده، سه دسته انسان اصلاح می شوند، یکی مردها که پدران این خانواده هستند، یکی زن ها که مادران این خانواده اند و دیگر کودکان که نسل بعدی این جامعه هستند.

مختصّات خانواده ی خوب: محبت، مسئولیت

خانواده ی خوب یعنی زن و شوهری که با هم مهربان باشند، با وفا و صمیمی باشند و به یکدیگر محبت و عشق بورزند، رعایت همدیگر را بکنند ، مصالح همدیگر را گرامی و مهم بدارند ، این در درجه ی اول.

بعد ، اولادی که در آن خانواده بوجود می آید، نسبت به او احساس مسئولیت کنند ، بخواهند او را از لحاظ مادی و معنوی سالم بزرگ کنند. بخواهند از لحاظ  مادی و معنوی او را به سلامت برسانند ، چیزهایی به او یاد بدهند به چیزهایی او را وادار کنند ، از چیزهایی او را باز دارند و صفات خوبی را در او تزریق کنند. یک چنین خانواده ای اساس همه ی اصلاحات واقعی در یک کشور است. چون انسان ها در چنین خانواده ای خوب تربیت می شوند ، با صفات خوب بزرگ می شوند. با شجاعت، با استقلال عقل، با فکر، با احساس مسئولیت، با احساس محبّت، با جرئت، جرئت تصمیم گیری، با خیرخواهی- نه بد خواهی- با نجابت، خب وقتی مردم جامعه ای این خصوصیّات را داشته باشند،  یعنی خیرخواه و نجیب و شجاع و عاقل و متفکر باشند و قدرت اقدام داشته باشند ، این جامعه دیگر روی بدبختی را نخواهد دید .