بسم الله الرحمن الرحیم

در مصاحبه جدید دکتر سروشبا سایت روز آن لاین که مورد استفاده تام و تمام روزنامه اعتماد ملی وطرفداران آقای کروبی قرار گرفت به نکته ای برخوردم که نمی توانستم از آن بگذرم.
دکتر سروش در جایی از این مصاحبه میگوید: «شراب آدم را برهنه می کند.اگر عاقل است، عاقلی اش آشکار تر می‏شود.اگر رذل است، رذالتش آشکارتر می شود» و بعد از توضیحاتی می گوید: «حقیقت این است که بالاخره در بهشت هم شراب هست، یعنی شراب در فضای واقعی خود،نقش خوبی اجرا می کند. یک بار در یک توضیحی این را آوردم. کسی از من پرسیدچرا در بهشت شراب هست ولی در اینجا شراب حرام است؟گفتم اتفاقا نکته اش درهمین است. برای اینکه در بهشت فقط خوبان هستند( بنا بر تعریف) لذا شراب،خوبی هایشان را آشکار تر می کند ولی چون در این دنیا خوب و بد مخلوط اند،خداوند آن را منع کرده است.»

آقایدکتر سروش توجه نکرده اند که لغت «شراب» در فارسی به معنای «نوشیدنی مست کننده» است ولی در عربی تنها به معنای نوشیدنی است. اگر سری به لغت نامه های عربی از لسان العرب تا تاج العروس و مجمع البحرین و ... بزنید می
بینید که لفظ «شراب» در عربی تنها به معنای نوشیدنی است (برای نمونه درلسان العرب، ج1، ص 487 در معنای شراب چنین آمده است: ما شُرِب من أَیِّ نوْعٍ کان، و على أَیّ حال کان‏ ) و اگر بخواهیم نوشیدنی مست کننده را درعربی بکار ببریم از واژه «خمر» و امثال آن استفاده می کنیم نه واژه«شراب». برای همین در قرآن «خمر» که به معنای نوشیدنی مست کننده است تحریمشده و به «شراب» که به معنای نوشیدنی است وعده داده شده.

جناب آقای سروش «شراب» فارسی را با «شراب» عربی یکی فرض کرده اند و به تفسیرقرآن پرداخته اند در صورتی که یکی از شروط مهم تفسیر قرآن تسلط بر زبان عربی است.
جای تعجب دارد شخصی که اینقدر با زبان عربی بیگانه استو «شراب» عربی را با «شراب» در زبان فارسی اشتباه می گیرد چگونه توقع دارداین تفسیر ها و توجیه ها و پاسخ ها مقبول افتد؟! البته هر کسی در هر زمینه ای حق اظهار نظر دارد اما انسان خود باید رعایت کند در زمینه هایی که علم ندارد سخن نگوید و به همین راحتی دیگران که سواد این مسائل را ندارد به اشتباه نیاندازد.
توضیح: در پی سوال های مکرر نظر دهنگان لازممی بینیم چند کلمه ای بیشتر توضیح دهم. جناب آقای دکتر سروش، لفظ «شراب»که در آیاتی مثل مُتَّکِئِینَ فِیهَا یدْعُونَ فِیهَا بِفَاکِهَةٍکَثِیرَةٍ وَشَرَابٍ «ص/51» عَالِیهُمْ ثِیابُ سُنْدُسٍ خُضْرٌوَإِسْتَبْرَقٌ وَحُلُّوا أَسَاوِرَ مِنْ فِضَّةٍ وَسَقَاهُمْ رَبُّهُمْ شَرَابًا طَهُورًا «الإنسان/21» آمده و در بهشت وعده داده شده را به معنای«خمر» یعنی نوشیدنی مست کننده گرفته اند و گفته اند در این دنیا نوشیدنی مست کننده حرام ولی در بهشت حلال است. در صورتی که «خمر» به معنای نوشیدنی مست کننده در قرآن تحریم شده است و این «شراب» که در قرآن آمده است به
معنای نوشیدنی است نه نوشیدنی مست کننده. و ایشان به اشتباه تصور کرده اندشراب ذکر شده در آیات همان شراب فارسی است.