با سلام

قرار شد در جمع تنی از جوانان و نوجوانان برای مساله تاسیس یک هیات عزاداری باهم گفتگویی داشته باشیم.آنچه در ذیل آمده بخشی از آن گفته هاست:

بیشتر مردم دو دسته شده اند:

حق اللهی ها

حق الناسی ها

دسته اول کسانی هستند که به نماز و روزه و...اعمال عبادی توجه ویژه دارند و شاید اموری که مربوط به مردم و زندگی اجتماعی و معهود های خود خیلی نظری ندارند.خواندن نماز اول وقت و به جماعت را از دست نمی دهند اما در رفتارها و کنش های اجتماعی خود بصورت رها عمل می کنند و باری به هرجهت.

دسته دوم کسانی هستند که فقط رفتار دسته اول را زیر نظر دارند و با کوچکترین اشتباهی آن را پیراهن عثمان کرده و داد و هوار راه می اندازند.نماز می خوانند اما بیشتر آخر وقت و فرادی.در اجتماعات مذهبی کمتر حاضر می شوند و بسنده به ماه محرم آنهم دهه اول و یکی دو مناسبت دیگر می کنند.این دسته مدام حق الناس را هوار کرده و معتقدند خدا از حق خودش خواهد گذشت اما از حق الناس به هیچ وجه.

برای هر دو دسته بهترین پاسخ ها در ذهن بکدیگر وجود دارد.اما براستی حق با کدام یک است؟

من بین این دو دسته تفصیل قائلم و هیچکدام را مطلق درست نمی دانم و این دو را دو بال برای موفقیت و کمال انسان می دانم.انسان هر دو وجه را باید در زندگی پیاده کند .در زمینه عزاداری برای اهل بیت (ع) هم دو بال معروف شور و شعور را باید باهم داشت.شور تنها دیدیم برخی را به کجاها کشانید تا جایی که از برگزاری افراطی مجالس عزاداری خون دهها شیعه پاک را به زمین ریختند.

این که شور و شعور را باید از کجا یاد گرفت بسیار مهم و اساسی است چرا که بسیاری از هدایت گران این مجالس از وعاظ و مادحین بوده اند.عرضه رفتار های دینی خود بر عالم عامل مجاهد درست است نه هرکس که خوب حرف میزند.دو جور داریم.حرف خوب زدن یا خوب حرف زدن.انسانی که بتواند حرف خوب را به بهترین وجه بیان کند مناسب است و هرکس خوب حرف زد را نباید ما بعنوان مرشد خود بدانیم.

برخی با کوچکترین انتقاد به سیم آخر می زنند و این هم درست نیست.انسان باید انتقاد پذیر باشد و برای پویا شدن راه به این انتقادها توجه ویژه کند.

احترام به بزرگ تر ها نیز امروز کمرنگ یا بی رنگ شده است.بزرگتر به دو معنا است.بزرگتر به لحاظ سنی و بزرگتر به لحاظ علمی.احترام در هر دو صورت باید صورت گیرد.توجه به این نکات ظریف انسان را به جاهای بزرگی می رساند.

سعی کنیم کنار بزرگانی که عاملند باشیم.تعبیری دیدم زیبا بود که اگر دو نفر سیر بخورند و کنار هم باشند از بوی سیر اذیت نخواهند شد.اما اگر یکی سیر خورده باشد دیگری از بوی دهن او اذیت خواهد شد.گناه هم همین طور است وقتی کنار گناهکار باشی او مثل توست و نخواهد توانست بدی آن را به تو تذکر دهد اما در کنار انسان صالح که قرار بگیری تو را از آن حذر خواهد داشت.

افراط و تفریط بد است.سعی کنیم در هر کاری متعادل حرکت کنیم انشاله