با سلام
در ایام شهادت امام صادق(ع) هستیم.ضرب المثلی را شنیده ایم:دست ما کوتاه و خرما برنخیل.این ضرب المثل را بارها در کوران ندانم کاری ها و عجز در مورد کاری به کار برده ایم.اما آیا این در مورد وضعیت ما مسلمانان صدق می کند؟آیا ما نداریم و نمی توانیم تا امروز وضعیت مان در این کره خاکی به این رو آشفته باشد؟
ائمه هدی علیهم السلام به مقتضای فضای جوامع دوران خودشان چه تجارب گرانبهایی را در اختیار ما گذاشته اند که می توانیم از آن بهره ها ببریم.درست است در زمان هیچ یک از این ستارگان درخشان آسمان نبوی حکومتی با رهبری یک غیر معصوم اتفاق نیفتاده تا ما بتوانیم دستورات آن بزرگواران را چراغ راه قرار دهیم.اما خود آن رهبران که به مقتضای روز بسیار فرمایشات گهربار و فرامین دارند که ما امروز در فقدان دستورالعمل برای نجات بشر نباشیم.
امام صادق (ع) از جمله امامانی است که در فضایی بسیار غبارآلود کاری کرد کارستان و تربیت هزاران شاگرد در مکتب ایشان گویای این امر است.در واقع امام صادق علیه السلام با دو گونه انحراف مواجه بود: انحراف در سطح سیاسی که در دولت وقت مجسم شده بود و انحراف فکری خطرناکی که در امت بود.
ایشان برای تبیین درست اسلام، آنچه امروز ما نیز بدان نیازمندیم، سپاهی عقیدتی آماده نمود که به امام و عصمت او ایمان مطلق داشته باشد و هدف‌های بزرگ او را ادراک کند و در زمینه حکومت، از برنامه او پشتیبانی کرده و در مقابل گردبادهای حوادث، ایستادگی به خرج دهند و دست آوردهایی را که برای امت حاصل می گردید پاسبانی نماید.
هدف امام در پشت روش علنی و ظهور فعالیت علمی، و ایستادگی در برابر امواج کفرآمیز و شبهه های گمراه کننده آن، از جمله گروه های «غلات» و «زندیقان» و «جاعلان حدیث»، «متصوفه» و...، سه امر مهم بود:
1. برای تشریع اسلامی قاعده ای استوار و برای عقیده اسلامی تمرکزی نیرومند بنا کند و استمرار و بقای اسلام را در میان امواج گوناگون تضمین فرماید.
2. مفاهیم خطا و احادیث جعلی را اصلاح کند.
3. مرجعیت خود را از جنبه علمی تمرکز دهد و امامت خود را از این جنبه فریضه سازد. آن سان که بزرگان علمای سایر مذاهب اسلامی جز اعتراف به برتری و مرجعیت او کاری نتوانند کرد.
از این جا بود که امام صادق علیه السلام و پیش از او پدران بزرگوارش در معرض پی جویی و مراقبت و شکنجه بودند و اگر امام با خِرد و حکمت و حُسن رفتار خود از دست حکومت رها نشده بود، بارها پیش آمده بود که منصور خلیفه نزدیک بود، آن حضرت را از سخت ترین راه صدمه رساند.
