نویسنده: قیصر امین پور                                            
چشم رضا و مرحمت بر همه باز می کنی
    چون که به بخت ما رسد این همه ناز می کنی
    ای که نیازموده ای صورت حال بی دلان
    عشق حقیقتست اگر حمل مجاز می کنی
    ای که نصیحتم کنی کز پی او دگر مرو
    در نظر سبکتکین عیب ایاز می کنی
    پیش نماز بگذرد سرو روان و گویدم
    قبله ی اهل دل منم، سهو نماز می کنی
    دی به امید گفتمش داعی دولت توام
    گفت دعا به خود بکن گر به نیاز می کنی
    گفتم اگر لبت گزم می خورم و شکر مزم
    گفت خوری اگر پزم قصه دراز می کنی
    سعدی خویش خوانیم پس به جفا برانیم
    سفره اگر نمی نهی در به چه باز می کنی
                                                        شیخ اجل سعدی
    ای راهب کلیسا دیگر مزن به ناقوس
    خاموش کن صدارا، نقاره می زند طوس
    آیا مسیح ایران کم داده مرده را جان
    جانی دوباره بردار با ما بیا به پابوس
    آنجا که خادمینش از روی زائرینش
    گرد سفر بگیرند با بال ناز طاووس
    خورشید آسمان ها در پیش گنبد او
    رنگی ندارد آری چیزی شبیه فانوس
    رویای ناتمامم ساعات در حرم بود
    باقی عمر اما افسوس بود و کابوس
    وقتی رسیدی آنجا در آن حریم زیبا                   
    زانو بزن به پای بیدار خفته در طوس...
                                                    سید حمیدرضا برقعی
    باد بهار مرهم دلهای خسته است
    گل مومیایی پر و بال شکسته است
    شاخ از شکوفه پنبه سرانجام می کند
    از بهر داغ لاله که در خون نشسته است
    وقت است اگر ز پوست بر آیند غنچه ها
    شیر شکوفه زهر هوا را شکسته است
    زنجیریی است ابر که فریاد می کند
    دیوانه ای است برق که از بند جسته است
    پایی که کوهسار به دامن شکسته بود
    از جوش لاله بر سر آتش نشسته است
    افسانه ی نسیم به خوابش نمی کند
    از ناله ی که بوی گل از خواب جسته است؟
    صائب بهوش باش که داروی بیهشی
    باد بهار در گره غنچه بسته است
                                                      صائب تبریزی
    تو کجایی که پرنده ها می گن
    زیر سقف آسمون تو رو دیدن
    واسه پیدا کردن چشمای تو
    هنوزم ستاره ها صف کشیدن
    دل آباد و چراغون تو کو
    من خرابم دل ویرونی دارم
    به کدوم ستون باید تکیه کنم
    وقتی آغوش تو رو کم میارم
    بیا این خطای کوچکو ببخش
    از پرنده ای که صید قفسه
    روزی صد دفعه تو رو گم می کنه
    اگه آسمون به دادش نرسه
                                                    عبدالجبار کاکایی
    ... اما
    اعجاز ما همین است:

    ما عشق را به مدرسه بردیم
    در امتداد راهرویی کوتاه
    در آن کتابخانه ی کوچک
    تا باز این کتاب قدیمی را
    که از کتاب خانه امانت گرفته ایم
    - یعنی همین کتاب اشارات را -
    با هم یکی دو لحظه بخوانیم
    ما بی صدا مطالعه می کردیم
    اما کتاب را ورق می زدیم
    تنها
    گاهی به هم نگاهی...
    ناگاه
    انگشت های «هیس ! »
    ما را
    از هر طرف نشانه گرفتند
    انگار
    غوغای چشم های من و تو
    سکوت را
    در آن کتابخانه رعایت نکرده بود!...